Bez Dogmatu

W tym morzu zła, głupstw, niepewności i zwątpień, jakim jest istnienie, jedna rzecz jest warta życia, niewątpliwa, mocna jak śmierć – to miłość. Nic nie ma poza nią.

Quo vadis

Silniejszą obręczą jest miłość, niż groza.

Quo vadis

Nie dość jest kochać, trzeba umieć kochać, trzeba umieć nauczyć kochać.

Hania

Wśród obojętnych ludzi, człowiek, spragniony kochania, chodzi jak w lesie i szuka i nawołuje jak w lesie, czekając, czy nie odpowie mu głos sympatyczny.

Bez dogmatu

Miłość tak trudno zrozumieć bez wspaniałomyślności, bez chęci przyniesienia czegokolwiek na ofiarę.

Na jedną kartę

Gdy dwóch rycerzy kocha się w jednej kasztelance, miłość kończy się zwykle dramatycznie i kasztelanka dostaje się komuś trzeciemu.

Ogniem i mieczem

Affekt, gdy jest szczery, to choćbyś się z nim, jako z niedźwiedziem borykał, zmoże cię.

Bez dogmatu

Miłość, która chce być tylko duchem, zostaje tylko cieniem; ale ogołocona zupełnie z ducha, staje się tylko upodleniem.

Rodzina Połanieckich

Co śmierć wykosi, miłość posieje i to jest życie.

Rodzina Połanieckich

Najenergiczniejszy człowiek na świecie potrzebuje, by go ktoś kochał. Inaczej czuje w sobie śmierć i jego energia zwraca się przeciw życiu.

Bez dogmatu

Wola ludzka kończy się tam, gdzie zaczyna się miłość.

Quo vadis

Świat dźwiga na barkach nie Atlas, ale kobieta i czasem igra nim jak piłką.

Bez dogmatu

Serce ludzkie nie może się zabezpieczyć przeciw miłości, a miłość to jest żywioł, to taka siła, jak przypływ i odpływ morza.

Quo vadis

Świat stoi na oszustwie, a życie jest złudzeniem. Dusza jest także złudzeniem. Trzeba mieć jednak tyle rozumu, by umieć rozróżnić złudzenia rozkoszne od przykrych.

Rodzina Połanieckich

To się tak zdaje, że gdy się dojdzie do pewnej doskonałości, to się ją posiada. To dziwna rzecz ten ludzki organizm, który ma tylko do wyboru: albo iść naprzód, albo się cofać. Nie wiem, czy tak we wszystkiem, ale w artyzmie nie wolno powiedzieć sobie: „już dobrze!“ — nie wolno stanąć.

Bez dogmatu

Z życia przychodzi wszystko zło, ze sztuki płynie tylko szczęście.

Bez dogmatu

W prywatnem życiu sława jest o tyle coś warta, że można z niej zrobić podnóżek dla kochanej kobiety.

Ta trzecia

Ludzie prawdziwie utalentowani, bywają częstokroć niezgrabni, nieśmieli, pozbawieni własnej doraźnej bystrości i równowagi umysłowej… Ale dopiero gdy prawdziwy talent znajdzie się w samotności sam ze sobą, naraz u ramion wyrastają mu skrzydła.

Ta trzecia

 Istota, która ma wyobraźnię rozwiniętą więcej niż zwykły śmiertelnik, istota nad inne wrażliwa, zmysłowa, porywcza, istota, która w zakresie szczęścia i rozkoszy wie wszystko i pożąda z niesłychaną siłą — oto artysta. Trzeba mu mieć trzykroć więcej charakteru i woli od innych dla odparcia pokus. Tymczasem jak niema powodu, dla któregoby kwiat, piękniejszy nad inne, miał być tem samem odporniejszy na wicher, tak niema powodu, dla któregoby artysta miał mieć więcej charakteru od zwykłego człowieka. Przeciwnie istnieje przyczyna, dla której zwykle miewa mniej, bo jego siła życiowa ginie w tej przepaści i w tej rozterce, które dzielą świat sztuki od świata codziennej rzeczywistości. Jest to poprostu chory ptak, mający ciągłą gorączkę, który czasem niknie z oczu pod chmurami, czasem wlecze zmęczone skrzydła w pyle i kurzawie. Sztuka daje mu wstręt do pyłu i kurzawy, ale życie odbiera mu siłę wzlotu. Stąd często taki rozbrat między życiem zewnętrznem a wewnętrznem artystów. Świat, gdy od nich wymaga więcej jak od innych i gdy ich potępia, może ma słuszność — ale i Chrystus będzie miał słuszność, gdy ich zbawi.

Bez dogmatu

 Im pisarz znakomitszy, tem mniej pisze po literacku.

Na jedną kartę

Każda czysta dusza obawia się, czy spełnia jak należy obowiązek.

Quo vadis

Szczęście jest zawsze tam, gdzie je człowiek widzi.

Na jedną kartę

Uczucia są dwojakie: jedne jak skały potężne niewzruszone, drugie jak strumień, w którym się przejrzeć można.

Quo vadis

Gdy się jest między szalonymi, staje się także szalonym, a co więcej, znajduje się pewien urok w szaleństwach.

Rodzina Połanieckich

Ludzie często wstydzą się uczuć bardzo dobrych.

Hania

Życie na zewnątrz, bez myśli, dla której się żyje i pracuje i walczy, to także głupstwo. Ale żeby życ rozumnie i walczyć mądrze, potrzeba trzeźwo patrzeć na rzeczy.

Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela

Są istoty wrażliwe, szlachetne i kochające, które zdolne są do największych poświęceń, ale które w życiu i w zetknięciu się z jego rzeczywistością mało znajdują szczęścia, dając naprzód więcej, niż mogą otrzymać. Ten rodzaj ludzi ginie też teraz i myślę, że jakiś dzisiejszy naturalista mógłby powiedzieć o nich, że z góry są na śmierć skazani, bo przychodzą na świat z wadą serca – za dużo kochają.

Rodzina Połanieckich

Większość ludzi woli chodzić po ziemi, niż wspinać się na szczyty.

Rodzina Połanieckich

Szlachetne dusze płacą za ufność wdzięcznością, podłe – pogardą.

Rodzina Połanieckich

Bywają ludzie inteligentni, ale bez energii; inni mają energię, ale bez delikatności serca.

Rodzina Połanieckich

Najtrudniej jest porzucić szczęście, które nie tylko jest upragnione, ale i zaczęte.

Rodzina Połanieckich

W każdym z nas siedzi dwóch ludzi, z których drugi krytykuje to, co robi pierwszy.

Quo vadis

Jaskrawa suknia częstokroć głębokie rany pokrywa.

Hania

Ze wszystkich skarbów na świecie, największym skarbem jest młodość.

Czyja wina?

Są krzywdy, których człowiek czujący swą godność, znieść nie może.

Na jedną kartę

Przyjaźń jak nieśmiertelnik: to blady kwiatek, ale nie więdnący nigdy.

Ogniem i mieczem

Wojna zła matka! Własne dzieci jako Saturn pożera, a których nie pożre, to poobgryza, jak pies kości.

Na jasnym brzegu

Każdy człowiek ma dwie ojczyzny: jedna swoja najbliższa, a druga: Włochy. I cała kultura i cała sztuka i cała wiedza, wszystko szło stamtąd… Wszyscy są, jeśli nie dziećmi, to przynajmniej wnukami Włoch.

Bez dogmatu

Zdaje mi się, że ze wszystkich istot na świecie, jeden człowiek potrafi postępować często wbrew swej woli.

Bez dogmatu

Są ludzie, którzy ze strachu popełniają czyny szalonej odwagi.

Na jasnym brzegu

Gdy światło dnia padnie na dekoracyę teatralną – wówczas to, co wydawało się wieczorem czarodziejstwem – wydaje się bohomazem. W życiu bywa często tak samo.

Bez dogmatu

Jak światło od słońca, tak szczęście z miłości wypływa.

Lux in tenebris lucet

Natury pozornie zimne umieją często kochać i nader mocno i trwale.

Mieszaniny literacko-artystyczne

Gdy się dwoje ludzi kocha, to się drogi ich, choćby zrazu bardzo odległe, zejść muszą i w jedno zmienić.

Bez dogmatu

Serce ludzkie nie może się zabezpieczyć przeciw miłości, a miłość to jest żywioł, to taka siła, jak przypływ i odpływ morza.

Rodzina Połanieckich

Kobiety żyją tylko sercem i umieją serce odgadywać.

Rodzina Połanieckich

Rozum jest latarką, którą Bóg dał ludziom w rękę.

Rodzina Połanieckich

Zmarli opuszczają nas, ale my ich nie opuszczamy.

Możliwość komentowania została wyłączona.